Akşam eve dönerken O’nu gördüm .Yüzüme bakmadı,hızlıca geçti yanımdan.Aman boş ver dedim kendi kendime..Dilim böyle söylese de kalbimde bir çarpıntı hissettim yine de. Zaman ne çabuk geçiyordu.İnsan yetişemiyor,eskimeye engel olamıyordu.Düşünceler için de evin kapısına vardım.Anahtarı büküp içeri girdim.Karanlığı aydınlatacak lambayı yaktım.Kendime  şık sayılacak bir akşam yemeği hazırladım.Ne kadar şık olsa da insan tek yaşayınca iştahı da pek olmuyor hani.

Birkaç bir şey atıştırıp,masadan kalktım. Kanepeye oturdum,tesbih çekmeye başladım.Pişmandım geçmişimden.Bir yaz akşamıydı, işten eve döndüğümde baktım yemek hazır değildi,yemeği geç hazırladı diye bir zamanlar deli gibi aşık olduğum kadını tüm kuvvetimle,ölesiye dövüyordum.Çocukların “baba dur çığlıkları” mahalleyi inletse de  kendimi kontrol edemiyor tekmeliyor, tekmeliyor,tekmeliyordum..Mahalleli zor almıştı elimden.Öfkem dindiğinde kendimi demir parmaklıklar ardından buldum.Ben içer de iken eski! eşim 3 ay koma da kalmış.Çocuklara da devlet baba sağ olsun sahip çıkmış.

Yıllar sonra eve döndüğümde benim tesbih kanepede, eşimim oyalı yazması yerde,çocukların ayakkabıları,patikleri,kızın bebeği…Pişmandım ama geri döndüremiyordum zamanı.Ektiklerimi sessizce biçiyordum…..