Kahvaltıda Ekmek Var Mı?

Yorum yazın


Kahvaltıda Ekmek Var Mı ?
Bundan kısa bir süre önce ,büyüklerimizin hamur tarifleri hep göz kararı olmuş. Yarım çuval elenmiş un , aldığı kadar su veya peynir altı suyu ,bir avuç tuz ,bir avuç maya ile macera başlar . Kollar sıvanır ,büyük mücadele başlar. Koca bir balçık hamurun içinde , elller bir sağa bir sola gider gelir. Alında oluşan şebnem misali damlalar kola silinir . Hamurla yapılan bu savaş dakikalarca sürer. Kıvam alan hamur bebek gibi kundağa sarılıp, dinlenmeye bırakılır.
Önünde çok kısa bir zaman var. Bedenin yorgunluk çığlıklarına kulak asılmadan hemen odun getirilir, ekmeğin pişeceği kara saç ocağa yerleştirilir. Harlı bir ateş yakılır. Bir yandan ocağın altı kontrol edilirken bir yandan kundaktan çıkarılan hamurdan beze yapılmaya başlanır. Dolu iki sofra bezi ,beze yapılır. Ocak başına geçilir ekmek tahtası, uğra arkadaşlığında bezeler tek tek el yordamı açılır, açılan bezeler sacın üzerinde pişirilir. Hamurun bir kısmıda iç malzemesi eklenir , aynı hamurdan farklı lezzetlerde elde edilmiş olur. Pişirme işlemi biter herşey yerli yerine konur. Kahvaltı hazırlanır ,e buyrun hadi…😊

Suçlu Sadece Suçlu Mu?

Yorum yazın

Merhabalar dostlar,
Derler ya “insan altın gibidir, çamura düşse de değerinden birşey kaybetmez” diye. Bir şekilde suç işlemiş birini duyduğumda , gördüğümde , bu söz zihnimde canlanır ve büyük bir soru fırtınası çıkar. Zanlıya oracıkta hemen ” suçlu ” yaftasını yapıştırıp ,yoluma devam edemem.
Nasıl bir ailede büyüdü, ailesinden ne denli ilgi gördü, maddi olarak ortalama hangi seviyede yaşadı, kimlerle arkadaşlık etti, öğrenim hayatı nasıl geçti , başarıları onaylandı , yanlışlıkları ne denli tolere edildi, sürekli eleştiriye mi maruz kaldı, yaşadığı çevrede bir komşusu onun için endişelendi mi, bir büyüğü örnek olabildi mi, kendi kısa yol olarak zorbalığı mi seçti veya birileri mi zorladı, sorular sorunlar? Şimdi diyebiliriz miyiz; “suçlu” sadece “suçlu “?
İnsan denilen canlı bir fabrika ürünü olsaydı, bu soruların yanıtlarını bulmak çok kolay olurdu. YouTube açar ,üretim aşamasını detaylı şekilde izleme şansım olurdu. Bu mümkün olmadığı için sorularımı zihnimin bir köşesine ziplerim. Bundan sonra insanlara karşı olan hamlelerimin ,ne kadar önemli olduğunu bilerek hareket ederim…
Ya siz?❤
10.01.2021

Salgın Günleri

Yorum yazın

Uzun uğraşlarımın sonunda kedime harika bir uçurtma yapmıştım. Gökkuşağını kıskandıracak renklerdeki uçurtmamı uçurtmak için evimize yakınlarındaki açık alana koştum. Bir iki denemeden sonra onun gökyüzünde bir kuş misali uçmasını başarmıştım. Yemyeşil kırlarda bir sağa bir sola koşuşturup başarmanın sevincini yaşıyordum. Birden aklıma bir fikir geldi !Uçmanın keyfini alan uçurtmam için yeryüzü artık esaret olacaktı. Uçurtmamı gökyüzünde özgürlüğüne bıraktım. Uçurtmamda bu anı bekleyen bir tutsakmış gibi ipi ellerimden hızlıca sıyrılıp gökyüzünde salınmaya başladı . Onun özgürlüğe koşuşunu izlemek ,uçurtmak kadar keyif veriyordu. Uçurtmam rüzgarla ahenk ile dans ediyordu . Uçurtmam yükseldikçe renkleri solmaya başlamıştı. Yüksek tepeleri aşan uçurtmam tamamen gözden kaybolmuştu. Yapmak için çok emek verdiğim uçurtmamı belki bir daha hiç göremeyecektim ama kalbimde tarifini anlatamayacağım bir mutluluk yaşıyordum. [Devamını Oku…]

Vişne Lekesi

Yorum yazın

Vişne Lekesi
Zift korkusunu bilmediğim, taş kaldırımlarda yürümedigim yıllardı. Vişne ağaçlarında küçük bir serçe misali daldan dala sıçrardım. Kan kırmızısı vişneleri bir bir toplar, avuç avuç yerdim. Bazıları sıkarak suyunu koluma damlatırdım. Sonra da” ah yaralandım” şakaları yapardım. Zirvedeki vişneler kendilerini ulaşılmaz sanırdı. Tabi ki zirveler içinde planlarım olurdu. Dalın çıkabiliceğim en son noktasına kadar çıkar, elimdeki kementi dalın boynuna geçirirdim. Kement geçirdiğim zirve dal ile hop diyerek yere inerdim. Vişne dalları da benim bu hoyratça hallarime sessizce boyun eğerdi. Bana asla karşı koymazlardı.Bana boyun eğen dallarda ne varsa silip süpürürdüm . O ulaşılamaz zirvenin vişneleri ,benim hasır sepeti çoktan boylamış olurdu. Sonra kementi çözerdim.O burnu havada dallar, ihtiyar beli bükük teyzeler gibi yavaş yavaş doğrulurdu. Eee artık ne kadar doğrulabilirse!… Şimdilerde çok değiştim. Kim bilir belki de ben büyüdüm dallar küçüldü. Elimin tutabildiği , kolaylıkla dokunabildiğim şeylerle meşgul ve mutlu olmayı hedefliyorum . Zirvelerin ulaşılmaz olduğunu düşündüğümden falan değil. Zirvelerdeki vişneleri kuşlara bıraktım.  Anladım ki kuşların zirvedeki vişnelere benden daha çok ihtiyacı var…

Pamuk Şekeri

Yorum yazın

Pamuk Şekeri

Yemyeşil kırlara uzandım,benden çok uzakta olmasına rağmen elimi uzatsam değebilecek kadar yakın hissettiğim, mavisinde kaybolduğum gökyüzünü seyre daldım.Rüzgârlar,bulutları pamuk şekeri gibi önüne katmış savuruyor.Bulutlarda arkalarından kocaman bir canavar kovalıyormuşcasına kaçışıyorlar. Bu eşsiz manzaranın seyri öylesine içine aldı ki beni,kendi kaçışlarımı düşünmeye koyuldum. Kendimden yine kendime ,bitmek bilmeyen kaçışlarımı. Beni de şu yeryüzünde savuran neydi? rüzgarlar mı yoksa her fırsatta suçumu yükleyip rahatladığım kaderim mi? Ne kadarı doğru ne kadarı yalnış karar vermekte zorlandığım seçimlerim mi ? Hangisi olabilirdi ? Hangisi, hangisi? Önümde o kadar çok seçenek var ki, seçim yapmam çok zor.
Olduğum yaştan bir bir eksilerek başlangıca döndüm. Hayatı idrakta zorlandığım seneler. Şimdilerde de değişen pek bir şey yok ama olsun . İstemediğim yemeği yemek zorunda bırakılmam. İstemeden yaptığım sayfalar dolusu ödevler ve uzayıp giden serüvenler… Bunların karşısında aldığım ödül ve cezalar. Sorulan sorulara istenilelen cevabı vermezsem aldığım aşırının üzerine çıkan tepkiler de göz yummak zor olsa da ,hadi yumalim. Bu tepkilere karşı dayanma gücümü zamanla tamamen kaybettim .Sonrasında da ne denilse tamam diyen ve bir boyun eğişe doğru evrilen kimliğim bana o günlerden kalan büyük bir miras oldu.
Bunu zorlamayı bazen izlediğim filmlerde vs görürüm. Sanatçı Kendince guldürü olsun diye ağza alınmayacak küfürler eder. Kişi Kimsenin söylemeye cesaret edemediği ucube küfürleri seyircilerin suratlarına haykırırcasina söyleyebiliyor olmanın keyfini dibine kadar yaşarken ,seyircede Büyük beğeni toplayan sanatçı kahkaha tufanının kopmasına sebep olurdu . Elde ettiği şöhreti ile bu küfürleri makul karşılayıp muhteremi alkış yağmuruna tutmamızda da, akıl tutulması yazardım . Birlikte alkışlarimız büyük bir orkestra oluşturdu
. Şov bitince kendime dönüp iğrenerek bakarımdım. Tabi içinde yaşadığım bu gelgitleri kimseye çaktırmamam gerekli olduğunuda çok iyi bilirdim. Sahneyi aydınlatan ışıkların bir anda bana dönebilme ihtimalini düşünmek bile istemiyorum . Hayır bunu asla kaldıramam. Kimseye cevap vermeye cesaretim yok artık. Kendimle çelişkim anlaşılmasın diye alkışları olabildiğince gösterişli yapardım.
Yeri gelmişken kültür olarakta kabul görmek zor oldu. Hepimiz çeşitli illerden bir araya gelmişken aynı ağızla konuşmamiz gerekli olduğu sürekli anlatılır. Aynı lezzetlerden hoslanmamiz gerekliliği vurgulanirdi. Parmak izi dahi her insanda farklıyken ,bu denli aynılığa itilmek doğrusu hiç kolay olmadı.
Sonra bu düşüncelerde boğulur gibi oldum. Yerimden bir hısimla kalktım ve kacarcanina kendimden uzaklastim.

Farklı düşünmek , farklı olmak gökyüzünde ki güneş gibi parlak ama yalnız kalmaktı. Buda can sıkıntısı demekti. Kimse bunu istemez değil mi?
Yeri ve zamanında doğruyu söylemenin güzel olduğundan bahsederiz ya öyle bir yer ve zamana henüz denk gelmedim.
Doğru yer ve zaman belki de farklılıkları çöpe atıp, duymak istediklerimizi duyduğumuz zamanlardır. O zaman aynıları alkışlamak için kaldığımiz yerden devam edelim.

Psikoloji

Yorum yazın

Yaşadığımız olaylara ne kadar duygu yüklersek o kadar hafızaya kazınıyor. Aslında yatınca sabaha gözlerimizi açıp açmayacağımız belli olmayan, dünyaya olaylarına gereğinden fazla duygu yüklemek gereksiz . İnsan bu mantıklı planlamaları yaşarken düşünüyor olsa daha da pozitif ve mutlu olur. İnsan en büyük çabayı kendiyle vermeli, güzel şeyler düşünüp , mükemmel olmasa bile mükemmele yakını üretmelidir. Tırtıl dahi kendi ördüğü kozadan kelebek olarak çıkarken ,biz niye duruyoruz. Hadi başlayalım mı?… ❤

Alıntı

Yorum yazın

Dede ve torun yürüyüşe çıkmışlar . Yolda yürürken bakmışlar ki beyaz bir köpek ile siyah köpek kavga ediyor.
Çocuk sormuş;” dede bu köpeklerden hangisi kazanacak?”
Dede cevap vermiş. ” Biz hangisini beslersek,o kazanacak”demiş….
Dünya hayatında da iyilik ve kötülükten hangi yönümüzü beslersek o kazançlı çıkacak.
#siyah #beyaz ❤

Devam Eden Anı

Yorum yazın

Oğlum 2. Sınıfta okuldan bir kağıt getirdi. Kağıtta karete kursu açılacak notu yazılıydı. Oğlum gitmek ister misin diye sordum oda gitmek istediğini söyledi. Kağıdı imzaladık yolladım. Bir kaç gün sonra kurs açıldı. Ben de oğlumu aldım, karete kıyafetlerini giydirip beyaz kuşağını da beline bağladım okula gittim. Hoca da işinin ehli biri belli tanışma falan oldu, bir iki figür gösterdi. 45 dk ders bitti. Oğlum ilk dersten pes etti ben sevmedim gitmek istemiyorum. Benimde huyum başladığım iş bitecek. Yarim kalan işe iş demem o iştende zerre keyif almam. Ve bundan sonra ki derslere adeta sürükleye sürükleye götürdüm. Ders süresi boyunca günler belki aylarca ağladı. Sen üvey anne misin diye komşularımdan tepki dahi aldım…Oğlum şuan 6. Sınıfta kahverengi kuşakta ve haftanın üç günü derslere hala devam etmekte…
Eğitimin olmazsa olmazları;
1. Güven
2. Sevgi
3. Disiplin
4. Eğitim
5. Devamlılık
6. Dua
Günümüz eğitim sistemi üniversiteyi bitirince her şey tamam gibi bir algı aşılıyor. Oysa Hz Peygamber Efendimiz s.a.v buyurdugu üzere ” İlmi , beşikten mezara kadar isteyin ”
Eğitim de oldum artık bitti demek yok!❤
.

Yan Yana

Yorum yazın

Yan Yana

Değil ki yan yana yürümek , gölgesinden dahi artık haz etmiyorum onların. Aynı güneşin altında ayrı mehtabın havasını teneffüs ediyorum. Nedendir bilinmez yıllarca esir tuttum . Neyi mi ? Nedenle ve niçinleri. Bu yaşta bu olgunluk ,yoksa yaşanmışlık mı desek! Hadi uyu kuzum, geceler bana mürekkep ,ay ışığı kağıt , kelimeler ipe dizilemeyi bekleyen boncuk! Bir roman ” dudaktan kalbe ” benimki ise “kulaktan kalbe” … Yazmayacaksak ne önemi var yaşamanın! Beni korkutan gölgeler, çekilin yolumdan . Emaneti sahibine vaktinde ulaştırmak gerek!… ❤

Başakların Yolculuğu

Yorum yazın

Çocukluğum 10 lu yaşlarındaydım. Ağustos güneşinin tenimizi kavurduğu bir günde kardeşlerimle arabayla gezintiye çıktık. Gezinti dedimse öğle çok uzun bir yolculuk değil. Kendi eksenin de bitmeyen gezinti demem abartılı olmayacaktır. Güneşin sıcaklığından saçlarım tutuştu tutuşacak sanırdım.
Bu gezintinin aslında çok büyük bir amacı vardı. Öyle kuru kuruya bir gezinti değildi. Kardeşim bir tarafta ben bir tarafta kurumuş buğday başaklarının üzerinde kendi eksenin de dönen öküzlerin dışkı ve idrarlarını buğday başaklarının üzerine düşmeden yakalamak . Eğer pratik bir şekilde bu işi başaramazsak vişne çubuğu ile işimizi daha iyi yapmamız gerektiği büyüklerimiz tarafından hatırlatıldı.
Bu kısa görünen uzun yolculuk nihayetinde biterdi. Ortaya çıkan çuvallar dolusu buğday çuvallara doldurulur, ceşmeye götürüldü. Çuvallardan çeşmenin kurününe (küvet) doldurulur ve yıkama aşamasına geçilirdi. Yıkanan buğdaylar tekrar çuvallara doldurulur ,harmana götürülür uzun bir süre kaynatılır daha sonra bezlerin üzerine serilir kurutulurdu. Kuruyan buğdaylar tekrar toplanır , çuvallara doldurulur eşeklere yüklenir ve değirmen yoluna düşerdik. 8 eşek ve çekirdek ailemizle birlikte yeni bir yolculuk başlardı.
Değirmene vardığımız da belki bir hafta sürecek bekleyiş başlardı. Değirmenin dişleri arasına sanki gizlenmiş yeniden birşey inşa eder gibi tak tak sesleri taki değirmenden uzaklaşa kadar beynimize işlerdi. Değirmende günlerce dövülen buğdaylar tekrardan çuvallanıp eşeklere yüklenir ve eve dönüş yolunu tutardık.
Dövülen çuvallar dolusu buğday taneleri avuç avuç bulgur taşından geçilir. Sonra bulgurdan kepeği ayrılır. Bulgur elenerek ince bulguru ayrılır ,ince bulgur elenerek bulgurun unu ayrılırdı.
Ve artık ambarlar dolusu bulgur elde etmiş olmuştuk. Mis gibi tereyağı ile pişen bulgur pilavını artık afiyetle yiyebilirdik.
Bir taraftanta boş kalan buğday tarlalarını seyre dalardık…
❤